نقد و بررسی تخصصی شهرزاد اپوس 115 علیرضا مشایخی – نشر ماهور
شهرزاد اپوس 115 علیرضا مشایخی
شهرزاد اپوس 115 علیرضا مشایخی
درباره این اثر :
تجربه های مشایخی در زمینه ی موسیقی ایرانی از سال های آخر دهه ی چهل با آفرینش آثاری چون شور، اپوس 115 و از شرق تا غرب، اپوس ۴۵ آغاز گشت که تا کنون افزون از ده شیوه و سبک گونه گون را دربر می گیرد. آهنگسازی درگستره ی گام تعدیل شده در جستجو برای یافتن حلقههای گمشده ی تمدن موسیقی هنری ایران از آخرین تلاش هایاو در ارتباط با موسیقی ایرانی است که به آفرینش مجموعه های پنج گانه انجامید. این آثار عبارت ا ند از: داستان های کوتاه ) اپوس (۱۰۶، نامه ها (اپوس ۱۱۰)، در جستجوی زمان از دست رفته (اپوس ۱۱۱)، کریستال یک و دو (اپوس ۱۱۳) و شهرزاد( اپوس ۱۱۵). شهرزاد آخرین این مجموعه هاست. در این اثر به نقطه ی اوج سفر فرضی آهنگساز در جاده ی تمدن موسیقی چند صدایی الهام گرفته از بخش اصلی که زیر بنای تئوریک برخورد وی با موسیقی ایرانی است می رسیم. در بعضی لحظه های این مجموعه، موسیقی در آستانه ی « آتونالیته» قرار می گیرد؛ یعنی گستره ای که دیگر از فضای «ایرانی» موسیقی خارج می شویم. مشایخی طرح این اثر را در آغاز در پنج بخش پیش بینی کرده بود اما در نهایت شهرزاد در نُه بخش آفریده شد. این اثر به گونه ای نوشته شده است که هم به تنهایی امکان اجرای کنسرتی داشته باشد و هم در متن اپرای شهرزاد، در نقش رابط صحنه ها در کنار گفتار راوی اجرا شود. در این بخش ها گاهی تم هایی در برخوردهایی گونه گون در طول اثر، در جلوه هایی جدید ظاهر میشوند. این برخوردهای متنوع از سویی در خدمت یکپارچگی اثر هستند و از دیگر سو، ترجمان اندیشهی فلسفی آهنگساز درباره ی گونه گونیِ گفتار در رابطه با لحظه های گفتگو با مخاطب است. به بیان دیگر او نشان می دهد که چگونه ازسویه های گونه گون می توان شنونده را به سود دریافت گستره ی قطعه تحت تأثیر قرار داد.
برای ثبت نظر، لازم است ابتدا وارد حساب کاربری خود شوید. اگر این محصول را قبلا خریده باشید، نظر شما به عنوان مالک محصول ثبت خواهد شد.
افزودن نظر جدید